تصویب قطعنامه شورای حقوق بشر با ۲۲ رای موافق در قبال ۷ رای مخالف

کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران با انتشار بیانیه ای گفت که تصویب قطعنامه شورای حقوق بشر سازمان ملل در مورد تعیین گزارشگر ویژه برای ایران گامی مثبت برای رسیدگی به بحران حقوق بشر در کشور و پیروزی چشمگیری برای مردم ایران است.

با وجود آنکه دولت ایران تلاش کرد با گفتمان ضدحقوق بشری از رای آوردن این قطعنامه جلوگیری کند اما تصویب قاطع آن نشان داد که جامعه بین المللی به صورت شفاف و قاطع از وضعیت و عملکردهای ظالمانه دولت ایران آگاه است.

[ویدئو: قطعنامه انتصاب گزارشگر حقوق بشر سرانجام تصویب شد]

تصویب قاطع این قطعنامه به دنبال دو سال تلاش چشمگیر و مستمر فعالان ایرانی وسازمان های حقوق بشر بوده که در نهایت موجب برقراری یک مکانیسم ویژه نظارتی برای جمهوری اسلامی ایران شد.

قطعنامه با اکثریت مطلق ۲۲ رای مثبت در برابر ۷ رای منفی تصویب شد. ۱۴ کشور نیز به آن رای ممتنع دادند. از جمله کشورهایی که رای مثبت آنها حائز اهمیت می باشد می توان به برزیل، کره جنوبی و سنگال اشاره کرد. طیف وسیعی از فعالان حقوق بشر ایرانی از تصویب این قطعنامه استقبال کردند.

شیرین عبادی برنده جایزه صلح نوبل و رییس کانون مدافعان حقوق بشر به کمپین بین المللی حقوق بشردر مورد تصویب این بیانیه گفت: « تعیین گزارشگر برای مردم ایران حامی این پیام است که دنیا آنها را فراموش نکرده و اجازه نمی دهد که این چنین حقوقشان در معرض تخطی وتجاوز قراربگیرد. تعیین گزارشگر مسوولین حکومتی را متوجه می کند که بی توجهی به تعهدات بین المللی می تواند عواقب سوئی برای حکومت داشته باشد.»

در متن قطعنامه شورای حقوق بشر از عدم همکاری ایران با درخواست های مجمع عمومی در آذر ۱۳۸۹ ابراز تاسف شده است. شورای حقوق بشر از دولت جمهوری اسلامی خواست که « به صورت کامل با گزارشگر ویژه همکاری کرده و اجازه ورود به کشور داده و دسترسی به تمام اطلاعات لازمه برای انجام وظیفه خود را فراهم آورد. »

فعالان ایرانی و سازمان های بین المللی از سال ۱۳۸۸ برای ایجاد این مکانیسم ویژه تلاش کرده اند. به دنبال وخامت وضعیت در ایران و به دنبال انتخابات مناقشه آمیز خرداد ۸۸، سرکوب شدید آزادی اجتماعات و آزادی بیان و افزایش خیره کننده آمار اعدام، توجه جامعه بین المللی به وضعیت حقوق بشر ایران دو چندان شد.

کمپین جامعه مدنی بین المللی برای تصویب این قطعنامه شامل صدها سازمان وفعالان حقوق بشر از اقصی نقاط جهان بوده است.

۳۸ سازمان حقوق بشری آسیا ، آفریقا و خاورمیانه در نامه ای به کشورهای عضو کنفرانس اسلامی درخواست حمایت ا این قطعنامه را کردند. ۱۸۰ فعال حقوق زن ایرانی در نامه ای به رییس جمهوری برزیل از وی خواستند که به این قطعنامه رای مثبت دهد که همچنین شد.

علی اکبر موسوی خوئینی نماینده دوره ششم مجلس و مسئول هیات بازدید از زندانها درخصوص این قطعنامه گفت: «این اقدام نشانگر وخامت اوضاع حقوق بشر درایران و عدم انجام وظایف دستگاههای نظارتی مانند مجلس درمورد رسیدگی به وضعیت زندانیان ونتیجه جلوگیری از فعالیت نهادهای حقوق بشری مستقل داخلی مانند انجمن دفاع از حقوق زندانیان وکانون مدافعان حقوق بشر است وبه خاطر دفاع از حقوق افراد تحت ظلم باید از این اقدام جامعه بین المللی استقبال نمود.»

پویان محمودیان از فعالان دانشجویی و دانشجوی محروم از تحصیل به کمپین گفت: «‌دولت ایران دیگر نمی تواند نقض حقوق بشر در کشور را انکار و بر آن سرپوش بگذارد.»

پریسا کاکائی فعال حقوق بشر نیز به کمپین گفت: «تصویب قطعنامه حداقل به خانواده های قربانیان نقض حقوق بشر این امید را می دهد که زمان پاسخگویی عاملان خشونت نزدیک است. آنها تنها نیستند و تمام دنیا به آنچه اتفاق افتاده اهمیت می دهد. »

حسن یوسفی اشکوری، محقق و پژوهشگر دینی نیز به کمپین گفت: « من ده سال پیش که در زندان بودم به طور محسوسی حس می کردم که فشارهای خارجی چقدر روی ایران موثر است و اینها چقدر حساس هستند روی فشارها خارجی و اعتراضات نهادهای بین المللی علیرغم آنکه تظاهر می کنند برایشان اهمیت ندارد ولی برایشان خیلی مهم است. از این رو این نظارت ها و مصوبه ها به خصوص اگر مستقیم باشد طبعا می تواند بسیار واقع شود.»

آسیه امینی روزنامه نگار وفعال حقوق بشر نیزدر همین ارتباط گفت: « حضور گزارشگر ویژه حقوق بشر، اگر چه ستمی را که بر مردم ایران رفته است، جبران نمی کند ولی دستکم قادر خواهد بود به عنوان یک مقام ناظر با پاسخگو نگه داشتن ایران از یکسو، و تاثیر بر نگرش جهانی نسبت به وضعیت حاد نقض حقوق بشر در ایران، براین روند، تاثیر مثبت بگذارد.»

نیسم سرابندی فعال دانشجویی و حقوق زنان با اشاره به اینکه یکی از چالش های گزارشگر ویژه دسترسی واجازه دولت ایران برای ورود کشور خواهد بود به کمپین گفت:‌«‌در پیش گرفتن این روند می تواند توجه جامعه جهانی را بیش از پیش بر وخامت نقض حقوق بشر جلب کرده و از سویی اهرمی برای فشار هر چه بیشتر بر دولت ایران جهت اصلاح رفتار خویش است. گرچه یکی از چالش های گزاشگر ویژه در ماموریت حقیقت یابی، عدم استقبال ایران برای ورود به کشور جهت تکمیل گزارشات است اما راه های دیگری چون دریافت، بررسی و تحقیق شکایات از سوی قربانیان نقض حقوق بشر و خانواده های آنان و تماس با نهادهای غیر دولتی که به صورت مشخص در زمینه ایران کار می کنند بسیار می تواند راهگشا باشد.»

یکی از فعالان حقوق بشر داخل کشور که روی موضوع اعدام ها فعالیت می کند به کمپین گفت:‌«‌. جامعه بین الملل و نهاد های حقوق بشری باید به مقوله اعدام های خودسرانه ، مخفیانه و دسته جمعی در زندان های ایران و خصوصا زندان وکیل آباد مشهد و زندان بیرجند حساسیت نشان داده و این موضوع رو به صورت جدی و مستمر بررسی کنند. نماینده ویژه سازمان ملل باید زندان های وکیل آباد مشهد ، زندان بیرجند و زندان تایباد برود و در مورد اعدام های پنهانی در این زندان ها تحقیق کند.»