ای کاش من هم غنا بودم، فرهاد ايرانی

اگر ايرانيان از مدعيان پر و پا قرص فوتبال جهان نباشند درحد آسيا حرفی برای گفتن دارند. کشوری که بيش از ۳۰ ميليون جوان دارد، ورزشگاه يک صد هزار نفری دارد، پل ميان شرق و غرب است و سنت ورزش و پهلوانی ريشه های عميقی در تار و پود ماهيت ملی خود دارد ديگر با غنا که می تواند رقابت کند. امکانات نيست، زمين ورزشی و باشگاه نداريم، مدارس و تربيت بدنی خوب بهمان نمی رسند و غيره و غيره همه بهانه هايی هستند که می آورند و می آوريم. در عين حال نفت را به دو و نيم برابر قيمت پيش بينی شده می فروشيم، چندين ستاره ی فوتبال باشگاه های رديف يک اروپا و دنيا داريم و کوچه ای در هيچ گوشه از مملکتمان نيست که در آن هياهوی گل کوچک نباشد. هر طور که به مساله نگاه کنيم امکانات ما از غنا بيشتر است. در هر زمينه از غنا بيشتر امکانات داريم به غير از يک مورد مهم. يازده بازيکن غنايی همانند يک پيکر واحد وارد زمين می شوند و بدون اين که فردی يا نامی جای توپ را بگيرد همه يک هدف واحد را دنبال می کنند.

اين توانايی است که ما ايرانيان دوران اخير از انقلاب مشروطه گرفته تا انقلاب جمهوری اسلامی از آن عاجز بوده ايم. لااقل در دنبال کردن توپ فوتبال با هم اتحاد عمل داشته باشيم. آبروی جهانی ايرانيان، سرمايه های بيشمار ملی مان، از نيروی انسانی گرفته تا منابع طبيعی و آينده فرزندان سرزمين رستم و سهراب و کيکاوس و آرش و بابک و ميرزا کوچک خان و غيره و غيره همه بماند پيشکش چند تاجری که مسجد را حجره ی دکان خود کرده اند. ای کاش من هم غنا بودم.