از زابلستان تا فردريش هافن، صمد طالقانى، شرق

گل محمد نصرتى ما را به جام جهانى رساند. آن شب جشنى برپا بود به بزرگى ايران. نتايج قرعه كشى دور نهايى مسابقات به گواه لبخند از روى رضايت مسئولين حاضر در مراسم براى ايران رضايتبخش بود. براى برنامه ريزى كمى دير بود ولى طرح يك برنامه كوتاه مدت از همان تاريخ هم غنيمت بود. برانكو پكيجى براى آماده سازى تيم ارائه كرد. بالطبع علاوه بر پيش بينى اردوهاى متعدد بايد به فكر انجام بازى هاى تداركاتى متناسب با ساختار گروه و رقبا نيز بود. به خاطر مسائل سياسى پيشنهاد انجام بازى هاى دوستانه يكى پس از ديگرى رد مى شود. از مذاكره با تيم هاى طراز اول طرفى نمى بنديم. دليل رد پيشنهادها كاملاً سياسى است .مردم و مسئولين گلايه دارند كه فوتبال چه ارتباطى به سياست دارد و مفسران، بازى هاى كثيف سياسى را محكوم مى كنند.
چه فراموشكاريم ما ايرانيان كه با پاك كردن حافظه يك ساله بدون در نظر گرفتن پيشينه اين تيم به مسائلى نظير بازى دادن على دايى و ابراهيم ميرزاپور مى پردازيم و مى گوييم برانكو ترسو است و بى اراده. افشاگران خيرخواه تيم ملى ! در برنامه هاى تحليلى تلويزيون (بعد از انجام سه مسابقه) چنان شگفت زده مان مى كنند كه با خود مى گوييم: بر سر يارهاى دوازدهم تيم ما ظرف اين دو هفته چه آمده كه اكنون صريح تر از سوبل و مورينيو و ليت بارسكى بر باقى مانده اين آوار كلنگ مى زنند. جناب آقاى يحيى زاده به نمايندگى از مجلس شوراى اسلامى و توسط اميررضا خادم بسته پيشنهادى براى فدراسيون ارسال مى كند و رئيس فدراسيون و سرمربى تيم هم در اظهارنظرهاى فكاهى به مبارزه اى كه ماه ها است با مسئولين و مطبوعات آغاز كرده اند ادامه مى دهند. منافع ملى در ميان نيست همه چيز يا شخصى است يا هياتى. قهر و كينه رئيس سازمان و محمد دادكان به بركنارى دادكان مى انجامد. تكرار تاريخ، مردم مى مانند و هزارتويى كه ماحصل اش فرسودگى است و يأس. بى اعتمادى به مسئولين و يارهاى دوازدهم و سيزدهم.
همه ما شاهديم كه اين جام جام شگفتى ها نيست، در كارنامه تيم هاى صعود كرده آنچه به چشم مى خورد برنامه ريزى صحيح است، كار گروهى در سطحى فوق العاده و مديريتى با معيارهاى روز دنيا. اما بر تيم ما چه گذشت. از ماه ها قبل از شروع بازى ها حركاتى موازى آغاز شد. برنامه هاى كوتاه مدت تداركاتى يكى پس از ديگرى به شكست انجاميد. مكزيك و پرتغال به ترتيب از شانس ۱ به ۵۰ و ۱ به ۲۰ برخوردار بودند و ما توشه مان چيزى نبود جز چنددستگى و بغض و عقده هاى فروخفته. از آن سو فرهنگ سازى كرديم (مقوله اى كه تازگى ها همه جا سر زبان ها است) با ترانه هايى حماسى - ميهنى از فردريش هافن، زابلستان ساختيم و بازيكنان تيم ملى را يلانى تصوير كرديم حافظ ميراث ايران زمين. ما ملت فراموشكار به سايت رسمى بازى ها يورش برديم و بازيكنى را كه حتى در يك بازى ما كل ۹۰ دقيقه در زمين نبود را آقاى گل رقابت ها معرفى كرديم. كى مى خواهيم با خود خلوت كنيم و درخصوص كنش هاى فردى و اجتماعى مان بينديشيم؟ چرا از يادمان رفت بازى با پاى ضعيف ميرزاپور را؟ على دايى را مگر پيش از اين در پارك آزادى نديده بوديم كه از قدم زدنش در پارك نورنبرگ متعجب شديم؟

شايد به نگاهى ريشه اى تر نياز داريم. مگر در مديريت كلان ورزش اين كشور چه اتفاقى مى افتد كه منتظر ماحصلى ايده آل و مثبت هستيم؟
چند نقد ورزشى در ماه به چاپ مى رسد كه بتوان بر آن نام نقد گذاشت و بدتر آن كه انتقادات تا چه حد در ذهن هاى سخت و بسته مسئولين رخنه مى كند. دوستان! برخورد هياتى با ورزش همين نتايج را دربر دارد. كدام فاكتور آماده سازى ما شبيه به رقبايمان بود. با مكزيك و پرتغال كارى نداريم، مگر آرژانتين جزء آخرين حريف هاى تداركاتى آنگولا نبود؟ مشكل ما حضور دايى و برانكو و ميرزاپور نيست، اينها پايين ترين لايه هاى اين هرم قناس را تشكيل مى دهند.
چند دوره آموزشى براى بازيكنان تيم تشكيل داديم؟ آيا كار گروهى به طور علمى و عملى آموزش داده شد؟ در كنار هيات صد نفره همراه، روانكاو خبره اى در كاروان ما بود كه بگويد چرا على كريمى تنها شوت موثرش در اين تورنمنت را به ساك كنار نيمكت مى زند و يا چرا در چشم هاى ميرزاپور چنين استرس كشنده اى موج مى زند؟
با اتخاذ استراتژى مناسب مى توانستيم در كنار پايين آوردن سطح توقع مردم فوتبال دوستمان روحيه تيمى و انگيزه را بين نمايندگان كشورمان بالا ببريم (عكس آنچه عمل كرديم). براى دوره بعد فرصت زيادى باقى نيست، با توجه به رالى لاك پشتى- خرگوشى ما با رقباى آسيايى و اضافه شدن استراليا به اين رالى كار ساده اى در پيش نداريم.
از مديران فعلى توقع بيش از اين نيست. حضور كارشناسان و خبرگان آشنا به علم روز و ارائه برنامه هاى بلندمدت و مقطعى علمى و قابل اجرا توسط آنها مى تواند راهگشا باشد، به اميد آن روز.