وقتی دايی در خط حمله بازی کرد! از تيم بودن، تا تيم شدن، رضا عربی، ايران ورزشی

بازی شروع می شود و اولين سؤالی که ذهن ما را به خودش جذب می کند تاکتيک علی دايی است. شايد اين مهمترين کنکاشی باشد که در بدو شروع بازی در قبال تيم ملی انجام می دهيم. تيم ملی چگونه بازی می کند آيا تيم ملی همچون بازی با امارات بارها در ناحيه دفاعی رسوخ پذير خواهد بود يا اينکه دامنه اشکالات به حداقل رسيده است وقت کشی در دستور کار بازيکنان سوری نيست. آنها بی محابا و اندکی احساسی رو به دروازه ايران قدم برمی دارند. آرايش تيمی دايی حکم به بازی ابراهيم صادقی داده است اما برای اينکه روزنه های دفاعی بسته بماند جواد نکونام در کار دفاعی نقش اصلی را به عهده می گيرد.

حضور کعبی و ستار زارع در جناحين همان باوری است که ما هم داريم؛ اين دو در سيستم ۴ دفاعه بهترين گزينه محسوب می شوند! ابراهيم صادقی براساس تفکرات دايی قدری جلوتر رفته است. تيم ايران چيزی شبيه به سيستم ۱-۴-۱-۴ را به اجرا می گذارد اما در عمل عناصر هجومی در زمان حمله تعدادشان بيشتر و چشمگيرتر است. مسعود شجاعی کليد هجوم های تيم ملی است. کنار او فريدون بازی می کند که با دامنه حرکات وسيعتر تا حدودی وظايف يک بازيکن آزاد را به اجرا می گذارد. در گوش راست غلامرضا رضايی همچنان گزينه اول دايی است و محسن خليلی در رأس قرار گرفته است. تغيير آنچنانی در تيم ايران ديده نمی شود. شاکله اصلی خط دفاع حفظ شده است اما هجوم های سوری ها بارها خط دفاع تيم ملی را آزار می دهد.
عقيلی - رحمتی دو نقطه مخالف!
هادی عقيلی فرقی نکرده است. او در عين حال که سعی می کند در کار هجومی شرکت کند اما اشکالات قابل رفع خودش را با خود دارد! رحمتی در عين حال اعتماد ما را از داشتن دروازه بانی مطمئن وسعت می بخشد. بازی با پايش حرف ندارد اما برخلاف او عقيلی يک بار تا آستانه باز کردن دروازه ما پيش می رود. چرا و لايه های دفاعی اشکالاتی دارد چرا سيدجلال و هادی عقيلی با هم هماهنگ نيستند و شايد اين ناهماهنگی به دليل شرح وظايف بازيکنان کناری باشد آيا در برگشت ها نوعی سردرگمی مدافعان را احاطه می کند نقش سوييپرها در زمان دفاع چگونه تعريف شده است خوش شانسی تنها چيزی است که پس از پايان نيمه نخست ذهن ما را پوشش می دهد. رحمتی يک بار ناجی دروازه ما می شود و تعلل خط دفاع که ناشی از استرس بازی در ورزشگاه عباسيون است دلهره را هر لحظه بيشتر می کند اما وقتی سوت پايان نيمه نخست شنيده می شود، اين يعنی اينکه همه چيز به خير و خوشی تمام شده است.
... يک جابه جايی ساده، اين همه تغيير
نيمه اول تمام می شود. شايد آغاز نيمه دوم همراه باشد با حملات پی در پی سوری ها اما دايی پاشنه آشيل را می شناسد. بايد در جناح چپ جايی که جنب و جوش بيشتری لازم است که تغييری حاصل شود برای همين غلامرضا رضايی به گوش چپ می رود تا در اين منطقه انجام وظيفه کند. در نتيجه حرکات تيم ملی نظم بيشتری می گيرد، مسعود شجاعی آزادتر می شود و جواد نکونام با آزادی عمل بيشتری بازيسازی می کند، دايی تاکتيک و به نوعی فوتبال تازه ای را از بازيکنانش می خواهد. حملات پی در پی، پاس های تک ضرب در واقع شرح وظايفی را که دايی از شاگردانش خواسته بود را به شکل عينی مقابل ما قرار می دهد...
(team working) به نقطه اوج می رسد و حربه برای رسيدن به دروازه سوريه همان می شود که ديديم.
دايی در خط حمله!
نگاه نااميدانه به خط حمله تيم ملی به پايان می رسد. اين خبر خوب را البته غلامرضا رضايی به گوش ما می رساند اما پس از آن که دايی بالاجبار تغييراتی را هم در جهت حفظ گل انجام می دهد به شکل غير ارادی و شايد هم ارادی قدرت خط حمله تيم ملی بيشتر می شود. پاس های مجتبی جباری تک ضرب و رو به جلو است ورود آندرانيک تيموريان هم قوام خط حمله را هرچند در ثانيه های پايانی افزايش می دهد؛ يک حرکت انسجام يافته ديگر در واپسين ثانيه ها آب سردی است به پيکر سوری ها، حرکت از راست، پاس به مجتبی جباری و صاحب توپ شدن خليلی دومين گل را برای تيم ايران به همراه دارد. انگار دايی در خط حمله تيم ملی است يک بار رضايی از روزنه استفاده کرد و يک بار هم خليلی که راهی جز گلزنی نداشت. آيا دايی به تيم ملی برگشته است کمی باورکردنش سخت است اما بايد باور کرد. تيم ملی با مهاجمانش رو به پيشرفت گذاشته است و گلزنی کمترين کاری است که از دست مهاجمان تيم ملی برمی آيد. حالا تيم ملی گل می زند آن هم توسط مهاجمانش تا در آستانه پايان مرحله پيش مقدماتی جام جهانی ناکامی از خط حمله تيم ملی رخت ببندد. آيا اين يک توفيق اجباری است يا دوباره و شايد صد بار ديگر تکرار خواهد شد.