فیروزه زمانی: گلف در ایران ناشناخته است، رادیو فردا

تنها مدال گلف ايران را فيروزه زمانی دارد. او در مسابقه هايی که سه سال پيش در هندوستان برگزار شد در بين ۱۱۰ گلف باز توانست مدال طلا بگيرد و بعد از آن در بازی های آسيايی در گروه نقره يی ها اول شد و باز هم با يک جام به ايران برگشت.

مقام های خانم زمانی را هنوز هيچ گلف باز مرد يا زن ديگری تکرار نکرده است. او از بچگی عاشق رشته های پرهيجانی مثل کاراته بود، اما سراز گلف درآورد.

خانم زمانی در گفت و گويی با راديو فردا ديدگاه های خود را در مورد ورزش زنان در ایران بيان کرده است.

راديو فردا: آيا ورزشکار بودن برای زنان در ايران سخت است؟

فيروزه زمانی: ورزشکار بودن، در همه جای دنيا سختی های‌ خود را دارد. ورزش نياز به علاقه، همت و پشتکار دارد و علاقه همه اينها را تضمين می‌کند. ورزش در ايران برای زنان، مثبت ترين فعاليت است زيرا می توانند روحيه بهتر و زندگی‌ موفق تری داشته باشند.

ورزشکار بودن و زن بودن در ايران، به دليل ويژگی های فرهنگی حاکم بر جامعه نسبت به ساير کشورها، نمی‌تواند کار راحتی‌ باشد. آيا شما با اين نظر موافقيد؟

در حال حاضر وضعيت نسبت به گذشته فرق کرده است و از خانم هايی که ورزش می کنند حمايت می شود. ايران کشوری است سنتی و مذهبی، خانواده ها دوست نداشتند که زنان از خانه بيرون بروند و يا ورزش کنند، ولی در حال حاضر شرايط بسيار بهتر شده است. حتی در شهرستان ها استقبال و پيگيری بيشتری برای ورزش زنان خانه دار و به خصوص در سنين بالا مشاهده می شود.

هميشه امکاناتی وجود دارد که به ورزشکار اجازه می دهد مطابق علاقه و استعدادش، رشته ورزشی‌ خود را انتخاب کند يا آن را تغيير دهد. شما از همان ابتدا گلف بازی می کرديد؟

من از کودکی، رشته های ديگر ورزش را انجام می دادم. گلف را در ژاپن شروع کردم نه در ايران، وقتی به ايران آمدم انتظار نداشتم زمين گلف وجود داشته باشد، ولی وقتی ديدم زمين گلف داريم بسيار خوشحال شدم. البته اين زمين ها از نظر استانداردهای جهانی در وضعيت مناسبی نيستند ولی درهمين حد هم، از نبودنش بسيار بهتر است.

چه چيزی در گلف، شما را جذب کرد؟

گلف با روحيه و ذات ايرانی بسيار هماهنگ است زيرا ايرانيان عاشق سفر و طبيعتند. فقط اين ورزش را نمی شناسند، زيرا تيليغات در اين رشته کم است ودر رسانه ها به آن پرداخته نمی شود، هم چنين زمين های گلف زيبايی نداريم. اگر مردم با اين ورزش آشنا شوند، خيلی‌ها به آن روی می آورند.

«چون من يک زن هستم و در ايران نمی شود زياد تبليغات کرد. به عنوان مثال نمی توانند عکس مرا روی بيل بوردها بزنند و فقط در حد چند روزنامه و مجله، عکس من چاپ شده است. در کشورهای ديگر از قهرمانان به خصوص قهرمانان مرد يا زن دررشته گلف، در تبليغات حتی تبليغات صنعتی استفاده می کنند که اين باعث شهرت و شناخته شدن آنها می شود.»
فیروزه زمانی
با توجه به مشکلاتی که عنوان کرديد، مانند کمبود تبليغات و عدم شناخت مردم نسبت به اين ورزش، آيا شده است که ازفعاليت در اين رشته پشيمان شويد و ترجيح بدهيد در رشته ديگری که نمود بيشتری داشته باشد فعاليت کنيد؟ زيرا ورزشکاران دوست دارند اسم آنها در رشته های ورزشی مطرح باشد.

ما دو مدل ورزشکار داريم. آنها که دوست دارند مورد تشويق ديگران قرار گيرند و عده ای ديگر هم فقط به خاطر علاقه شخصی خود به اين کار می پردازند.

چقدر در دنيای ورزش، از اين جهت که زن هستيد، احساس تبعيض می کنيد؟

به نظر من اين مسائل، حاشيه ای است. اگر شما به چيزی علاقمند باشيد، فکرتان را روی مسائل منفی پيرامون آن متمرکز نمی کنيد، زيرا از هدف اصلی‌خود باز می مانيد و اشتياق خود را از دست می دهيد. اگر کسی احساس کند به حق خود نرسيده، اين احساس تبعيض و اجحاف ممکن است باعث دلزدگی ازرشته مورد علاقه اش شود.

وجود امکانات بيشتر و زمينه مساعدتر در ورزش، برای مردان نسبت به زنان، مسئله ای حاشيه ای است؟ تمام کسانی که از نبود امکانات گله می کنند دنبال حاشيه می روند؟

در همه رشته ها، آدمی که ناراضی است در همه جا و هر حالتی ناراضی است، آدمی هم که راضی و قانع است در همه جا می تواند رضايت داشته باشد. مشکلات در همه جا وجود دارد، ولی اين مسائل با روحيه ورزشکاری سازگار نيست.

از حق صحبت کرديد، فيروزه زمانی فکر می کند در ورزش ايران به حق خود رسيده است؟

ما دو نوع حق داريم، حق بيرونی و حق درونی. در مورد آن چيزی که مربوط به حق درونی و احساس رضايت از خودم باشد، ۶۰-۵۰ درصد از خودم راضی هستم. وقتی هنوز از خودم کاملاْ راضی نيستم نمی توانم در مورد مسائل بيرونی صحبت کنم. ترجيح می دهم ابتدا به رضايت صددرصد از خودم برسم و بعد به مسائل بيرونی بپردازم.

يکی از حقوق ورزشکاران اين است که مردم و مسئولين، آنها را بشناسند. تا حالا شده که در خيابان جلوی شما را به عنوان يک ورزشکار بگيرند و بگويند خانم زمانی حالتان چطور است؟

خير، چون من يک زن هستم و در ايران نمی شود زياد تبليغات کرد. به عنوان مثال نمی توانند عکس مرا روی بيل بوردها بزنند و فقط در حد چند روزنامه و مجله، عکس من چاپ شده است. در کشورهای ديگر از قهرمانان به خصوص قهرمانان مرد يا زن دررشته گلف، در تبليغات حتی تبليغات صنعتی استفاده می کنند که اين باعث شهرت و شناخته شدن آنها می شود.

اين انتظار زيادی نيست که مسئولين ورزشی شما را از نزديک بشناسند. آيا شده است که با يک مسئول ورزشی برخورد داشته باشيد و بدون اين که خود را معرفی کنيد شما را بشناسد؟

خير، من هميشه بايد خود را معرفی کنم.

از اين لحاظ می توان گفت که در ورزش زنان تبعيض وجود دارد؟

در مورد ورزشکاران مرد هم اين مسئله وجود دارد و مسئولين ورزشی، تمام مردانی که مدال کسب کرده اند را نمی شناسند.

خانم فيروزه زمانی! به مناسبت روز جهانی زن دوست داريد چيزی بگوييد؟

زنان ورزش را فراموش نکنند تا روحيه شادابی داشته باشند. هميشه نيمه پر ليوان را نگاه کنند و ايمان و اميد خود را از دست ندهند.

مهین گرجی