جوانان ايرانی در آلمان به استقبال جام جهانی می روند، ناهيد کشاورز، بی بی سی

تيم فوتبال هامبورگ که بازی می کند هر سه جوان ايرانی که بازی را نگاه می کنند چشمشان به دنبال 'مهدوی کيا' می گردد. وقتی مهدی مهدوی کيا وارد ميدان می شود و تماشاچيان حاضر در استاديوم او را به نام می خوانند و برايش دست می زنند چشم های هر سه جوان از شوق برق می زند.

هر بار که او به دروازه نزديک می شود هيجان آنها بالا می گيرد و وقتی مفسر ورزشی مليت او را هم به نامش اضافه می کند، جوانان ايرانی در حسی مشترک از ايرانی بودنشان شاد می شوند.

"فريدون زندی" که بازی می کند بيشتر با او احساس نزديکی می کنند انگار يکی از خودشان است .

"مازيار"، ۱۷ ساله می گويد: "او نماينده ما در ايران است. فارسی حرف زدنش هم مثل ما بد است. اما مثل ما ايرانی است ".

در آلمان، ۴بازيکن تيم ملی ايران بازی می کنند: "مهدی مهدوی کيا"، "علی کريمی"، "وحيد هاشميان"، " فريدون زندی" و دو بازيکن که هنوز در تيم ملی ايران نيستند، "اشکان دژکا" و "امير شاپورزاده".

فوتبال برای ايرانيان ساکن آلمان معنای خاصی دارد. برايشان نوعی تشخص است. رابطه تازه ای است ميان آنها و آلمانی ها.

نگاهی ديگر

فوتبال همچنين فرصتی است تا آلمانی ها بيشتر با ايران آشنا شوند. يا لااقل ايران را از دريچه ای ديگر نگاه کنند که کمتر در آن تبليغات سياسی دخيل است.

بازی خوب بازيکنان ايرانی، باعث خوشحالی علاقمندان تيم های آلمانی می شود و آنها را برای شناخت ايران کنجکاو می کند.

برای جوانان ايرانی به دو دليل حضور اين بازيکنان معنا پيدا ميکند: يکی احساس غروری دلچسب در مهاجرت و مطرح شدن در جامعه آلمان است و ديگری پيوندی تازه است با ايران.

وجود بازيکنان ايرانی در باشگاه های آلمان همچنين باعث شده که خيلی از ايرانی هايی که پيش از اين به تيم های آلمانی توجهی نداشتند به فعاليت آنها علاقمند شوند.

حضور بازيکنان ايرانی در تيم های اروپايی در هيچ کشوری به اندازه آلمان نيست. اين بازيکنان در عين حال در خبرهای ورزشی آلمان حضوری پررنگ دارند.

غرور به هويت ايرانی

شنيدن نام بازيکنان ايرانی که از اعتباری هم در ميدان بازی فوتبال برخوردار هستند حس غروری را در جوانان ايرانی برمی انگيزد که سخت می توان جايگزين ديگری را در حال حاضر برای آن پيدا کرد.

"داريا عليخواه"، ۹ سال دارد. فارسی را سخت صحبت می کند اما با شوق از حضور تيم ملی ايران در جام جهانی حرف می زند : " من می دانم که ايران برنده نمی شود ولی خيلی خوب است که در جام جهانی است . من از مهدوی کيا خيلی خوشم می آيد."

چند سال قبل وقتی برای اولين بار فوتباليست های ايرانی به باشگاه های آلمان راه يافتند و به کرات نام ايران در خبرهای ورزشی منعکس می شد، شور و شوق جوانان ايرانی چنان بالا گرفت که گروهی به فکر ايجاد تيم های فوتبال جوانان ايرانی افتادند.

اين گروه های ورزشی امکانی را فراهم کرد تا جوانان ايرانی دور هم جمع شوند.

"مهرداد حسينی"، از گروه جوانانی است که در تيم فوتبال جوانان ايرانی بازی می کرده است : "اين تيم برای من خيلی مهم بود. برای اولين بار ما تنها با ايرانی ها بازی می کرديم .من دوستان خوبی در آنجا پيدا کردم که هنوز هم رابطه مان را حفظ کرده ايم .من يادم می آيد يک بار که خداداد عزيزی به ديدن تيم ما آمده بود برای ما باور کردنی نبود. او، ما را در آن جلسه تشويق کرد که به درسمان هم برسيم و فوتبال همه زندگی ما نباشد . "

برای "حسام"، فوتبال معنای ديگری دارد. او می گويد: "فوتبال تنها خبر خوشی است که از ايران می آيد. وقتی صحبت فوتبال می شود آلمانی ها با نظر ديگری به ما نگاه می کنند. خبرهای سياسی باعث می شود به ما به چشم تروريست نگاه کنند. با اين اوضاع سياسی، آمدن ايران به جام جهانی را هم به ما تلخ می کنند."

جام جهانی

آمدن ايران به جام جهانی برای آلمانی ها هم به دليل شناختشان از فوتبال ايران جالب است.

بازی های تيم ايران در سه شهر آلمان برگزار می شود که اولين آن با تيم مکزيک در "نورنبرگ" است. دومی در شهر "فرانکفورت" و در مقابل تيم پرتغال صورت خواهد گرفت و سومی در "لايپزيگ " و در برابر تيم آنگولاست.

تهيه بليط بازيها برای ايرانيان ساکن آلمان همانقدر دشوار است که برای کشورهای ديگر. با اين حال، تدارک برای ديدن دست جمعی بازی ها در همه جا به چشم می خورد.

"پرديس فرجاد"، جوانی است که سالهای زيادی را به طور حرفه ای در برلين فوتبال بازی می کند. او از اين که بازيکنان ايرانی در تيم های آلمانی بازی می کنند احساس غرور می کند و در نظر دارد که بازی های ايرانی را با دوستانش دسته جمعی نگاه کند.

با وجود اين که فوتبال بين المللی به نوعی با شرايط سياسی کشورهای جهان، از جمله ايران، پيوند خورده است، اما شور و شوق بسياری از جوانان ايرانی ساکن آلمان از آمدن تيم ايران به جام جهانی (به ويژه اين بار که در خاک آلمان برگزار می شود)، به قدری است که کمتر به اين طور مسائل می انديشند.

آنها در چند سال اخير از حضور فوتباليست های ايرانی در باشگاه های آلمانی احساس غرور کرده اند و پيوندشان با ايران را از طريق فوتبال جان تازه ای داده اند.