خارجى هاى ورزشگاه آزادى، علي فولادي، شرق

فدراسيون فوتبال از شروع هفته جارى روزهاى شلوغ و پردردسرى را پشت سر گذاشته. مسابقه با بحرين به حدى مهم است كه بسيارى از پرسنل سازمان تربيت بدنى هم به كمك فدراسيون بيايند تا مشكلات به حداقل برسد. اهميت و حساسيت اين بازى از آنجا است كه تكليف صعود ما به جام جهانى بعد از اين بازى مشخص مى شود. در دو دوره گذشته چه براى جام جهانى ۹۸ و چه ۲۰۰۲ بازى تعيين كننده در خارج از ايران برگزار مى شد و چنين مسئله اى پيش نيامده بود. بنابراين طبيعى است برگزارى چنين ديدارى با ابعاد گسترده اش دست و پاى فدراسيونى كه چندان تجربه برپايى مسابقات بين المللى مهم را ندارد، بلرزاند.
سى عكاس خارجى به ايران آمده اند كه تنها دو _ سه نفرشان بحرينى هستند و مابقى از هنگ كنگ، انگليس و ژاپن هستند. ۲۰ خبرنگار هم آمده اند، جمع فيلمبردارها به ۷-۶ نفر رسيده اند. اينها جدا از عكاسان و خبرنگاران ايرانى است كه قصد پوشش بازى را دارند. ۶۰ خبرنگار و ۷۰ عكاس ايرانى كه ۷-۶ نفرشان خانم هستند، خود داستان جداگانه اى دارند. براى اينكه حضور اين خبرنگاران خانم هم مسئله ساز نشود، سازمان تربيت بدنى نزديك به ۱۴-۱۳ نفر از پرسنل زن خود را بسيج كرده تا هماهنگى لازم را انجام دهند. سازمان و فدراسيون خوشحالند كه تماشاگران بحرينى زيادى نيامده اند كه براى جلوگيرى از بروز درگيرى ميان آنها و ايرانى ها به زحمت بيفتند. همين تعداد بحرينى كه آمده اند، اعتراض دارند كه چرا اجازه نمى دهند كه همراه خود بوق به ورزشگاه ببرند. اعتراضشان هم جدى است.

رفته اند سفارت بحرين و وزارت خارجه و حرفشان را با آنها در ميان گذاشته اند و آنها هم گفته اند كه به ما ربطى ندارد، برويد پى كارتان! اتفاقاً تعدادشان هم زياد نيست و قرار است همان حوالى VIP بنشينند. همان جايى كه در بازى با كره شمالى كنار پروين نشسته بودند. مسلماً همين تعداد بحرينى هم براى اينكه بروند كشورشان شهادت بدهند چه بلايى سر تيم ملى شان آمده، كافى است.