مشکل ورزش بانوان در ايران از ديد چند ورزشکار و نسيم حسن پور، تنها زن ورزشکار ایرانی در المپيک، راديو فردا

مشکل ورزش بانوان در ايران از ديد چند ورزشکار و نسيم حسن پور، تنها زن ورزشکار ایرانی در مسابقات المپيک آتن
در هفته گذشته ورزشکاران ايراني توانستند به موفقيتهايي در رقابتهاي بازيهاي المپيک آتن دست يابند. ولي در اين ميان جاي ورزشکاران زن ايراني در اين رقابتها خالي است، بهاره کارآگاه دبير کميته داوران فدراسيون اسکواش ايران در مصاحبه با رادیوفردامی گوید به خاطر پوششي که بايد زنان ايراني داشته باشند هيچ وقت نمي توانند در اين مسابقات شرکت ژاله گودرزي، مسئول انجمن اسکواش بانوان کشور نيز به راديو فردا مي گويد: تنها راه ما طراحي لباسهايي است که اينجا مورد قبول قرار بگيردمثل لباس تکواندو. نسيم حسن پور، تنها زن ورزشکار ايراني حاضر در المپيک 2004 آتن در مصاحبه با راديو فردا مي گويد: ما الان خيلي از رشته هاي برون مرزي خانمها را داريم که مي توانند در المپيک هم حضور پيدا کنند.

در هفته گذشته ورزشکاران ايراني توانستند به موفقيتهايي در رقابتهاي بازيهاي المپيک آتن دست يابند. ولي در اين ميان جاي ورزشکاران زن ايراني در اين رقابتها خالي است، در حالي که ورزشکاران زن بسياري از کشورهاي مسلمان و همسايه ايران بدون هيچ مشکلي در اين رقابتها حضور پيدا کردند. درباره حضور زنان در المپيک، چند تن از خانمهايي که به نوعي با ورزش سر و کار دارند با راديو فردا صحبت کردند. حجاب اسلامي شايد اولين مانع حضور زنان در مسابقات بين المللي باشد.
بهاره کارآگاه دبير کميته داوران فدراسيون اسکواش ايران و مسئول هماهنگي ليگ بانوان کل کشور يک ماه و نيم پيش در دور دوازدهم مسابقات آسيايي که در مالزي برگزار شد، به عنوان اولين و تنها داور زن اين مسابقات شرکت کرده. وي در مصاحبه با رادیوفردا درباره شرايط شرکت زنان ايراني در اين مسابقات مي گويد: متاسفانه به خاطر پوششي که بايد زنان ايراني داشته باشند هيچ وقت نمي توانند در اين مسابقات شرکت کنند و به خاطر هيجان و فشاري که اين بازي دارد ما نمي توانيم لباسهاي پوشيده بپوشيم، داورها هم بايد پوشش خاص خودشان را داشته باشند، ولي من با اين که به طور شخصي رفته بودم و فدراسيون من را نفرستاده بود بايد حتما حجاب کامل مي داشتم و با روسري بودم آنجا. بهاره مي گويد: شرکت کننده هاي کشورهاي مسلمان ديگر مانند پاکستان هيچ کدام پوشش اسلامي نداشتند.

ژاله گودرزي، مسئول انجمن اسکواش بانوان کشور نيز به راديو فردا مي گويد: تنها راه ما طراحي لباسهايي است که اينجا مورد قبول قرار بگيرد و فدارسيونهاي جهاني قبول کنند مثل لباس تکواندو، ولي در رشته هايي مانند شنا که اصلا نمي توانيم حضور داشته باشيم. خانم گودرزي مي گويد: بسياري از بازيکنان به خاطر اين که دوست دارند بروند در ميادين، با هر لباسي حاضرند بروند، ولي بتوانند بازي کنند و اين راه را پيدا کنند. خانم گودرزي درباره مسابقات کشورهاي اسلامي مي گويد: در اين مسابقات بيننده مرد نداريم، حق فيلمبرداري هم نداريم در اين مسابقات، ولي باز هم خانمها خوشحالند از اين که مي توانند در اين ميادين بازي کنند و با چند بازيکن خارجي خودشان را محک بزنند.

یک مربي شنا و نجات غريق در تهران مي گويد با وجودي که شنا خيلي پرطرفدار است، اما مسابقات خانمها در حد کشوري ثابت مي ماند و مسابقات کشورهاي اسلامي مي تواند به پيشرفت بچه ها کمک کند. در همين مورد احترام سادات موسوي رئيس انجمن نجات غريق بانوان ايران هم مي گويد: مسابقات شنا جزو مسابقاتي است که با پوشش اسلامي امکانش نيست و اين بچه ها سالهاست که با خودشان دارند رقابت مي کنند و من تصور مي کنم اين بچه ها ديگر آن حد رقابت با آن طرف مرز را فراموش کردند.

زنان نصف جمعيت هر جامعه اي را تشکيل مي دهند و قاعدتا بايد حقوقي برابر با مردهاي جامعه داشته باشند. با وجودي که مي بينيم خيلي از مربيها و دست اندرکاران ورزشي معتقدند که خانمها خيلي از ورزش لذت مي برند و دوست دارند که در رشته هاي ورزشي مختلف شرکت کنند، اما خيليها هم معتقدند که اين استقبال فقط در مراحل ابتدايي خيلي پررنگ است و اين تب به زودي خاموش مي شود. يک کارشناس اجتماعي حتي در اين مورد مثالي مي زند از حضور گسترده دختران در دانشگاه که تعداد خيلي کمي از آنها در امتحان فوق ليسانس شرکت مي کنند. حالا اين کنکور پرتب و تاب که تعداد دخترها در آن خيلي بيشتر از پسرها است، مي تواند به دلايل مختلف باشد مثل پز اجتماعي يا مثلا امکان پيدا کردن شوهر بهتر.

زهرا که در حال گذراندن دوره پيش دانشگاهي در تهران است، درباره امکانات ورزشي مدرسه اي که در آن تحصيل مي کند مي گويد: در مدرسه ها هفته اي يک جلسه ورزش است که آن هم نصفه نيمه است و معلمها عموما تخصص ندارند و با اين لباسها هم که نمي شود ورزش کرد. اما از طرف ديگر باشگاههاي خصوصي هستند که خيلي هم شلوغ هستند.

مارال يک دختر 23 ساله است که يک سال است به دانمارک رفته و در ايران مربي بدنسازي بوده. مارال به راديو فردا مي گويد: ورزش در ايران مخصوص يک قشر خاصي است بيشتر، چون شهريه ها خيلي بالا است و معمولا هر کسي نمي تواند اين شهريه را بدهد. مارال در مقايسه مساله ورزش در ايران و اروپا مي گويد: اينجا کسي که ورزش نکند، مثل کسي است که درس نخواند.

نسيم حسن پور، تنها ورزشکار ايراني حاضر در المپيک 2004 آتن نيز مي گويد: المپيک خانه هر ورزشکاري است. خانم حسن پور به راديو فردا مي گويد: ما الان خيلي از رشته هاي برون مرزي خانمها را داريم که مي توانند در المپيک هم حضور پيدا کنند، مي توانند مانند کشورهاي مسلمان ديگر در ميادين مخصوصا المپيک شرکت داشته باشند. فقط به تلاش خود فرد بستگي دارد و حضور در المپيک کار خيلي مشکلي است. خانم حسن پور مي گويد: من از سه سالگي تا 15 سالگي ژيمناستيک کار کردم، ولي اين ورزش را کنار گذاشتم چون ديدگاهم نسبت به تيراندازي چيز ديگري بود. خانم حسن پور مي گويد: هر کشوري قوانين خودش را دارد و من به اين قوانين احترام مي گذارم. وي در مورد علت عقب ماندگي زنان در ورزش کشور مي گويد: اگر رسيدگي به ورزش بانوان در ايران بشود، بچه هاي ما در خيلي از رشته ها مي توانند برون مرزي شرکت داشته باشند و حتي در المپيک شرکت کنند.

اما غير از کاروان ورزش ايران در آتن، حضور ديگري هم در اين کشور باستاني داشتيم، با دو گروه موسيقي يکي از سيستان و بلوچستان و ديگري از بوشهر. سعيد شنبه زاده، نوازنده و خواننده و رقصنده بوشهري از پاريس به آتن رفت و به اتفاق بچه هاي گروهش که از بوشهر به او ملحق شده بودند سه شب کامل برنامه داشت و به قول بچه هاي تهران ترکوند.

[لينک به اصل مطلب در سايت راديو فردا]