يادِ سبز و روشنِ محمد نوری، ناصر زراعتی

پس از انقلابِ ۵۷ (همان بهارِ آزادی که خيلی سريع زمستانش کردند)، بيهوده به هيجان نيامد، دچارِ "شورِ کاذبِ انقلابی" نشد تا بعدها که آب‌ها از آسياب افتاد، مظلوم‌نمايی و اظهارِ ندامت کند، سطحِ کارِ خود را، به‌بهانۀ نزديکی به "مردم" و "توده‌ها" تنزل نداد و با حفظِ اصولِ درستِ خود، ثابت کرد که توده‌ها و مردم لُزوماً ابتذال‌پسند نيستند و قدرِ کارهایِ خوب و ارزشمند را می‌دانند، با آن‌که می‌نوشت و ترجمه می‌کرد (و اين کارهايش هم خوب بود)، و با آن‌که عضوِ کانونِ نويسندگانِ ايران بود، اما نديدم که ادعایِ نويسندگی و مترجمی کرده باشد، می‌دانست که کارِ اصلی‌اش آواز است  ... [ادامه مطلب]