واکسی با چهره پوشیده، همشهری

ژئولينو - ترجمه مهرزاد فتوحي

صورتش را با یک شال ضخیم مي‌پوشاند؛ با دست­های کثیف کوچکش جعبه چوبی سنگینش را بر مي‌دارد و به خیابان شلوغ مرکزی شهرِ لاپاز، پایتخت بولیوی، مي رود؛ جايي كه هر روز تا دير وقتِ شب، چشمش به دنبال عابرانی است که با شتاب می‌گذرند.

نه، اشتباه نکنید، او گدا نیست؛ واکسی است و دنبال تمیزکردن کفش‌های عابران است و جعبه­ای که بر دوش دارد پر از قوطی­های واکس و برس­هایی برای تمیز کردن کفش است.

واکس زدن کفش­ در میان مردم بولیوی کاری متداول ومرسوم است، کاری مثل روزنامه خریدن؛ با وجود این کسی که در خیابان­ها می­گردد و کفش­های مردم را واکس می­زند چندان مورد احترام بقیه نیست.

به نظر مردم، واکسی­ها شغل بسیار پستی دارند و از پایین‌ترین طبقه جامعه‌اند. به همین دلیل است كه «ژوستین»، پسرنوجوان 14 ساله، مثل بقیه واکسی­ها، چهره­اش را با یک شال ضخیم می پوشاند.

او نمی­خواهد دوستان و آشنایانش او را هنگام واکس زدن کفش­های مردم بشناسند. او دوست ندارد کسی بفهمد که او از این راه خرج زندگی­اش را درمی­آورد.

بولیوی کشوری است درآمریکاي جنوبی كه در میان کشورهای شیلی، برزیل، آرژانتین و پرو قرار گرفته است. نام جمهوری بولیوی از نام سیمون بولیوار، قهرمان مبارزه­های استقلال­طلبانه آمریکای جنوبی گرفته شده.