آشنایی با جشنواره بین‌المللی فیلم کن، همشهري

جشنواره فیلم کن برای اولین بار در شهر کان فرانسه در سپتامبر سال ۱۹۳۹ برگزار شد.

جشنواره بین‌المللی فیلم کن (le Festival international du film de Cannes) یکی از بزرگ‌ترین جشنواره‌های سینمایی جهان بشمار می‌آید.

جشنواره كن پس از برگزاري اولین دوره، تا پايان جنگ جهانی دوم متوقف ماند. در سال‌های ۱۹۴۸ و ۱۹۵۰، جشنواره کن به علت مشکلات مالی برگزار نشد.

اين رويداد سينمايی تا سال ۱۹۵۰ در اوايل پائيز برگزار می‌شد اما از آن جا که با جشنواره فيلم ونيز برخورد می‌کرد، برگزاری آن به بهار موکول شد.

در دهه ۱۹۵۰ زمان برگزاری جشنواره، از ماه سپتامبر به آوريل تغيير كرد و از سال ۱۹۵۵ نخل طلا به عنوان جايزه اصلی جشنواره کن معرفی شد.

نخستين تالار جشنواره در سال ۱۹۴۹ افتتاح و از سال ۱۹۸۳ تالار کنونی مکان برگزاری مراسم آن شد.

ژان کوکتو، فيلمساز فرانسوی و عضو هيئت داوران در سال‌های ۱۹۵۳ و ۱۹۵۴ قصد داشت کن را به سرزمينی برای سينمای همه کشورها؛ جايی که دخالت سياست در آن هيچ نقشی نداشته باشد تبديل کند.

اما عليرغم اين نيت، در سال‌های جنگ سرد دهه ۵۰، جشنواره کن در مواقعی برای برنيانگيختن حساسيت‌های دو جبهه جهانی به برخی ملاحظات ديپلماتيک تن داد.

جشنواره کن در ماه مه ۱۹۶۸ متأثر از التهابات اجتماعی يک بار ديگر متوقف شد. سينماگران متعلق به موج نو برای نشان دادن همبستگی جشنواره با کارگران و دانشجويان اعتصابی، اين دوره از جشنواره را تعطيل کردند.

در اين اقدام لوئی مال، عضو هيئت داوران آن سال، فرانسوا تروفو، ژان لوک گدار، رومن پولانسکی، کلود للوش و کلود بری نقش داشتند.

اما در سال بعد جشنواره بهترين دوره خود را با اعطای نخل طلايی به فيلم «اگر» ساخته ليندسی آندرسن، فيلمساز انگليسی و يکی از سينماگران جنبش آزاد سينمای بريتانيا، ترجمان موج نوی فرانسه، سپری کرد.

در همين سال بود که دنيس هوپر به خاطر فيلم به ياد ماندنی ايزی رايدر جايزه نخستين اثر را به دست آورد.

بخش‌هاي جشنواره كن

برنامه‌های اين جشنواره از 7 بخش اصلی تشکيل شده است:

مسابقه، خارج از مسابقه، نوعی نگاه، سينه فونداسيون (مسابقه فيلم‌های کوتاه)، هفته منتقدان، دو هفته کارگردانان و بازار فيلم.

تأثير مستقيم وقايع ماه مه ۱۹۶۸ در افزودن بخشی با نام پانزده روز کارگردان‌ها در جشنواره سال ۱۹۶۹ تبلور يافت. اين بخش يکی از بخش‌هايی است که همزمان با قسمت اصلی رقابتی جشنواره برگزار می‌شود.

بخش ديگر، هفته نقد است که در آن اولين يا دومين ساخته فيلمسازان معرفی می‌شود. اين بخش در سال ۱۹۶۲ راه‌اندازي شد.

در سال ۱۹۷۲ جشنواره کن استقلال خود را به دست آورد و تصميم گيری در انتخاب و نمايش فيلم‌ها را خود به عهده گرفت.

6 سال بعد بخش نوعی نگاه که فيلم‌های خارج از مسابقه را به نمايش می‌گذاشت و همچنين بخش دوربين طلايی آغاز به کار کردند. اين جايزه به فيلمسازانی تعلق می‌گيرد که نخستين فيلم خود را ساخته‌اند.

در جشنواره بین‌المللی فیلم کن، فیلم‌ها در دو بخش اصلی و فرعی از اقصي نقاط جهان با یکدیگر رقابت می‌کنند.

مهم‌ترین و پرافتخار‌ترین جایزه در جشنواره بین‌المللی فیلم کن جایزه نخل طلائی (Palme d'Or) است.

عباس کیارستمی فیلمساز ایرانی در سال ۱۹۹۷ برای فیلم طعم گیلاس برنده نخل طلائی جشنواره کن و تاکنون ۳ بار نامزد دریافت نخل طلائی جشنواره بین المللی فیلم کن شده ‌است.

جشنواره فیلم کن خصوصی است و در آن بزرگ‌ترین ستارگان سینما و مطرح‌ترین تهیه‌کنندگان عرصه سینما حضور دارند و فقط اهالی سینما حق شرکت در جشنواره، آن هم با کارت دعوت ویژه را دارند.

اين جشنواره محل مناسبی برای تهیه کنندگان سینما از تمام نقاط جهان است که در آن فرصت دارند فیلم‌های خود را به شرکت‌های عظیم فیلمسازی عرضه کنند.