اعلام تجمع ۱۷ اسفند در تهران، حاميان مادران پارک لاله - ايران

صد سال قبل همراه با اعتراض های زنان و نام گرفتن ۸ مارس در تاريخ به نام روز زن، هر ساله اين مراسم در دنيا برگزار ميشود ولی در ايران همواره تحت تدابير امنيتی و با بگير و ببند زنان و حاميان همراه بوده است. تنها در چند سال اول انقلاب زنان آزادنه و بدون خشونت های دولتی در ايران توانستند اين روز را گرامی بدارند و خواست هايشان را اعلام کنند که هرگز هم به خواستهای آنان نه در مورد مسائل سياسی کشور نه در مورد حقوق اجتماعيشان توجه نشد.

تاريخ گواه است که زنان در همه دنيا حداقل گردانندگان جامعه کوچکی به نام خانواده بوده اند و توانسته اند از اين جامعه کوچک انسانهای بزرگی را تربيت کنند که دنيا را بسازند و دنيا را به شکل متمدن امروزی به نسل های بعدی واگذارند.

زنان که منبع و سرچشمه مهر و عطوفت و لطافت و شادی و سرزندگی در جوامع هستند و معروف به موجوداتی که نه ماه باری را با صبر و حوصله با خود حمل می کنند و بعد از آن از شيره جان خود برای حفظ بار نه ماه خويش دريغ نمی کنند. همه توان و هستی خود را به پای نهال در بطن خود می ريزند و با همه مهر و عطوفتی که دارند وقتی به حقوق شان و جامعه انسانی که در آن زندگی می کنند تجاوز می شود همه آن مهر تبديل به خشم می شود .

در طول تاريخ ايران نيز زنان بسياری داشته ايم که با چنگ و دندان و با قلم و هنر خود هميشه حق ستان خود و ديگر زنان جامعه بوده اند.

در طول ۸۰سال گذشته با همه بی حرمتی و ستمی که بر زنان ايران رفته ولی آنها هرگز از پای ننشستند و در ميادين علم و هنر و ورزش و سياست و مبارزه هميشه در صف اول ايستاده اند و تا پيروزی و رسيدن به حقوق اوليه خود و جامعه انسانی خود همچنان تحت هر شرايطی به مبارزه ادامه داده اند. در سالهای انقلاب زنان در همه عرصه ها دوش به دوش مردان ديده شده اند.زنان مبارزی که برای دزديده شدن انقلاب دوش به دوش مردان در ميدان مبارزه و زندان و چوبه های دار يک لحظه آرمانهای انسانی خود را فراموش نکرده اند و همچنان مقاوم برای رسيدن خواستهای خود ايستاده اند. در اين ميان بايد از زنانی نام برد که در بدترين شرايطی سياسی کشور و در خفقان آشکار حکومتی بصورت هماهنگ مادران خاوران، کمپين يک مليون امضاء و جامعه فمنيستی زنان و مادران صلح رابه وجود آورده اند. بعد از انتخابات و با کشتارهای وسيع خيابانی و دستگيرهای مفرط و اعترافهای رسانه ای دروغين، مادرانی در پارک لاله بصورت خودجوش با داشتن يک هدف مشخص در کنار هم جمع شده و خواسته هايشان را به آرامی و با در دست داشتن عکس عزيزانشان و با روشن کردن شمع و بازگو کردن شعارهای مسالمت آميز و خواندن سرود ای ايران و يار دبستانی بار ديگربه گوش جهانيان رساندند. در پاسخ اين فرياد عدالتخواهی ، جز توهين، دستگيری، زندان، بی حرمتی، کشتار در خيابان هيچ کرامتی از سوی مسئولان کشور که بطور مداوم از حرمت و شان و مقام زن می گويد نديدند.

در طول يکسال و نيم اخير با کشته شدن نداها، ترانه، و اعدام زهرا بهرامی جواب عدالتخواهی و آزاديخواهی و احقاق حقوق داده شد.

در همين زمان با دستگيری بيش از هزاران تن از زنان کشور، زير بازجويی های سخت و طاقت فرسا و توهين آميز در روزهای بزرگداشت زنان از آنها قدردانی شد.در اين راستا زنانی که بعنوان مادران داغدار ۳۲سال اخير در پارک لاله بصورت خودجوش گردهم می آمدند تا مرهمی بر دل سوخته مادران، همسران، دختران، خواهران عزيز از دست رفته باشند بارها مورد حمله و توهين و ضرب و شتم دولتی قرار گرفتند. دوبار دستگيری گسترده داشتند. در تاريخ های ۱۴آذر ۸۸ و ۱۷ دی ۸۸ که با فرستادن زنان فهيم تهرانی به کميته وزرا و گرفتن تعهد و وثيقه آزاد شدند.

از تاريخ ۱۸بهمن ۸۸ دستگيری حاميان مادران پارک لاله بصورت شبانه و يورش به منازل برای ايجاد ترس و ارعاب شروع شد. حاميان خانم ها ام البنين ابراهيمی و ژيلا مکوندی، ليلا سيف الهی، الهام احسنی در اولين بازداشت گروهی دستگير و به بند ۲۰۹ اوين فرستاده شده و به مدت ۳۵تا ۴۰ روز در بازداشت بودند و تحت بازجويی شديد و شکنجه های روحی و روانی.

در تاريخ ۱۷مهر ۸۹ خانم ها اکرم نقابی مادر سعيد زينالی که از سال ۷۸ مفقود گشته و ژيلا طرمسی مادر حسام طرمسی که بعد از انتخابات دستگير و به مدت ۹ ماه در زندان بوده دستگير و به مدت ۷۵روز در زندان و تحت آزار و اذيت و شکنجه های روحی و سلول انفرادی بوده اند و با سپردن وثيقه های سنگين آزاد شدند.در تاريخ ۱۴آذر خانم حکيمه شکری که برای تولد امير ارشد تاجميرزاده به بهشت زهرا رفته بود همراه با خانم ندا مستقيمی و پدر جان باخته رمضانی و به همراه تعداد زيادی از مادران که مادر سهراب اعرابی هم در ميان بازداشتی ها بوده بازداشت و خانم ندا مستقيمی بعد از يک ماه و خانم حکيمه شکری بعد از ۴ماه که دو ماه آن را در انفرادی بسر برده با سپردن سنگين ترين وثيقه و طولانی ترين بازداشت، قهرمان حاميان مادران لاله شناخته شده که ديگر حاميان برای رفتن به بهشت زهرا هم بايد محاکمه شوند.

اين مختصری از شرح حال مادرانی ست که بصورت خودجوش برای کم کردن درد و آلام مادران داغديده همت گماشته اند و حاکميت بدين صورت از آنها تقدير و قدرانی کرده و آن ها را مجاهد، سلطنت طلب، کمونيست، زنان خيابانی، فاحشه های سياسی و القاب ديگری که بيشتر به شان و منزلت خودشان ميايد نه زن آزاديخواه ايران خطاب کرده است.از همين روی باز زنان و مادران و حاميانشان از حرکتهای اعتراضی خود دست نکشيده و خواستار آزادی کليه زندانيها و موکدا زنان آزاديخواه و همه زنانی هستند که در زندانها بسر می برند چرا که حاکميت غلط و نادرست باعث ايجاد زندان می شود و در اين راستا زنانی که بدهی مالی سنگين دارند نيز کم نيستند. زنانی که مجبور به گرداندن چرخ زندگی سخت خود بوده اند و تحت فشار مالی پايشان به زندان باز شده است.چرا که جرم ساز و مجازات کننده يکی هستند.

از همين روی ما مادران داغدار و حاميان آنها در روز ۸مارس برابر با ۱۷اسفند همراه و همدوش با همه زنان جامعه خود اعتراضات آرام و مدنی خود را برگزار خواهيم کرد و اين روز را همراه با ديگر زنان جهان گرامی خواهيم داشت.

در انتها ما حاميان مادران پارک لاله در داخل کشور باز هم می گوييم : نه حزبيم، نه دسته ايم، نه گروهيم، نه تشکيلات بلکه ما مادران و زنان خودجوشی هستيم که بعد از وقايع انتخابات در کنار ديگران خانواده های داغدارمرهمی بر دل داغدارشان می باشيم.باشد که راهمان پر رهرو باد

لحظه ديدارمان در ۱۷اسفندساعت ۴ بعد از ظهر خيابان فاطمی، چهارراه اميرآباد اين مکان نزديک به پارک لاله است که مادران در سال ۸۸ حدود ۷ماه برای رسيدن به خواسته هايشان دور هم جمع می شدند

حاميان مادران پارک لاله - ايران